Mijn mam en ik en de boodschappen van het Universum

De relatie tussen mijn mam en mij verliep niet erg soepel.

Zoals bij meer moeders en dochters.
Ik kon me in haar levensstijl niet vinden, ze dronk veel, en zij wist zich geen raad met haar eigengereide dochter.
Ik heb haar denk ik ook wel de nodige grijze haren bezorgd met mijn reizen, carrière switchen en rare vriendjes.
Af en toe een verplicht bezoekje, liever niet dan wel. Af en toe een telefoontje, verwijten, prietpraat. Geen intimiteit, geen kussen, beleefdheid.

Tot de zomer van 2002.

Een telefoontje van mijn tante. Mijn moeder had een herseninfarct gehad, ze was toen 72 jaar.
Ik ging naar het ziekenhuis, wist niet wat te verwachten. En daar op een zaal, in een veel te groot ziekenhuisbed, daar lag ze, een doodsbang klein muisje.

Ik bedacht me geen moment, ik dacht ook eigenlijk niet, maar spontaan liep ik op haar af en sloot haar in mijn armen. Ach meisje toch, zei ik tegen haar, ach lieverd toch. Kom maar hier!

Eén zijde van haar lichaam was verlamd en ze kwijlde non stop. Ze schaamde zich er vreselijk voor. Ik zat aan haar bed en streelde haar haar, haar handen en zei dat het goed kwam.

Maar ja, dat wist ik natuurlijk helemaal niet. Ze moest blijven ter observatie, voor het geval er nog een infarct zou volgen. Het was voor het eerst dat ik me realiseerde dat mijn moeder kon overlijden. Dat ze er een dag niet meer zou kunnen zijn.

Ik was op dat moment een boek over oncologie aan het lezen voor mijn studie en kwam daarin een gedicht tegen, wat ik helemaal op haar vond slaan. Over een vrouw die heel gesloten was en nooit haar gevoelens liet blijken en te verantwoordelijk was. Misschien een beetje raar, maar ik bedacht toen dat ik dat gedicht wilde voorlezen, mocht ze onverhoopt komen te overlijden.

Tot ik op een dag gedachteloos in de tuin dode bloempjes uit een struik stond te plukken.

Als een donderslag bij heldere hemel kreeg ik een ingeving.

Zo helder, zo duidelijk, er bestond geen twijfel over. Namelijk, als ik dat gedicht zou lezen op haar begrafenis, dan zou ik zelfs na haar dood nog belerend over haar zijn!

Als een flipperkast volgde het ene inzicht het andere op. Ik vond wel van alles van haar, maar hoe moet dat voor haar wel niet zijn? Ongelukkig zijn en dan ook nog haarscherp voelen dat je dochter je veroordeelt, dat je haar niet kan bereiken. Dat je geen contact hebt, zoals andere moeders dat wel hebben. Dat je nooit oma zal worden, terwijl je zelf altijd zo graag een huis vol kinderen had gewild. Ze was bovendien vroeger verpleegster in het Sophia kinderziekenhuis geweest.

In elk geval. Ze herstelde goed van het infarct en met veel oefenen met een fysiotherapeut en een logopediste, trok alles weer bij, uiteindelijk ook haar mond.
En ik kwam met plezier bij haar langs. Ze keek weer helder uit haar ogen en we konden weer lachen met elkaar. Het was eigenlijk een hele grappige vrouw. Heel diepzinnig konden we niet praten. Ik vroeg haar wel eens “mam, hoe was dat vroeger voor jou?” Ze was zelfstandig onderneemster, in haar tijd best bijzonder, maar vaak was haar antwoord: ‘dat weet ik niet hoor’ of ‘ja, dat was gewoon zo’. Maar toch hebben we leuke middagjes uit gehad. Wandelen naar de kinderboerderij, koffie en een kroketje, dat had ze graag. Ze had de ziekte van Menière en durfde niet te lopen, bang voor duizelingen, dus we gingen met de rolstoel. Maar na een paar jaar werd ze weer somberder, ze had veel kwalen en pijntjes en de dokter had daar kennelijk niet zo’n zin in. Ze had veel pijn hoog in haar maag en haar slokdarm.

Uiteindelijk kreeg ze de diagnose. Ik was bij het slechtnieuws gesprek.

Keelkanker. Ik zal nooit haar blik vergeten. Een blik van opluchting. Dat het niet meer lang zou duren. En inderdaad. Ze kreeg morfine. En eindelijk, op het einde van haar leven, deed ze, wat ze veel eerder had moeten doen. Ze kwam voor zichzelf op. De contactpersoon van het tehuis wist niet eens hoeveel kinderen ze had. Eruit moest ze! Ze wilde haar niet meer in haar kamer zien!  En op haar verjaardag stuurde ze de visite weg. Ze wilde ook dat ik naar huis ging, ik moest gaan koken voor m’n man zei ze. En ik mocht haar niet naar haar bed begeleiden, dat moest de zuster doen. Dat deed zeer. Ik ben toch gebleven, terwijl de zuster haar doorligplekken insmeerde. Ik zat daarna bij haar bed, terwijl ze sliep en streelde weer haar haar en haar handen. Heel eventjes werd ze wakker en zei aangenaam verrast ‘hé, ben je er nog?’ en sliep weer verder. Het was de laatste keer. Twee dagen later was ze overleden.

De begrafenisondernemer, een oudere wijze man vroeg of we haar wilden wassen. Ik zei ja. Mijn broer zei nee, doe jij maar. En terwijl we haar wasten, voelde ik het respect. Dit lichaam heeft mij gedragen, deze borsten hebben mij gevoed. Deze vrouw heeft mij het leven gegeven.

De man vroeg aan mijn broer of hij misschien haar gezicht wilde afdrogen. Hij durfde niet te weigeren. Ik ben heel dankbaar voor deze ervaring. Alles, wat tijdens ons leven tussen ons had gestaan, wat was het allemaal onbelangrijk. Dit is waar het om ging. Leven, dood, moeder, lichaam. Met het wassen van haar lichaam, was onze relatie ook schoon gewassen.
En heel bizar, toen we haar hadden aangekleed en ze daar lag opgebaard, leek het alsof ze minstens 25 jaar jonger was.

Haar mooie zachte gezicht was weer dat van een jonge krachtige vrouw, zoals ik haar gekend had.

En om dit afscheid te bekrachtigen, althans zo heb ik dat gezien, was er nog een bijzondere gebeurtenis. Toen zij overleed, was ik al uitgebreid door de overgang en had al een jaar geen menstruatie meer gehad.  Maar in het weekend dat ze overleed, heb ik één dag gemenstrueerd en daarna nooit meer…

Vorig bericht
Wat is visualiseren?
Volgend bericht
Wat zijn Trail Angels?
Coach voor vrouwen van boven de 50

Over Minke Brik

Als alignment teacher & synchroniciteitsexpert spreek ik veel talentvolle vrouwen die net als jij prachtige plannen en ideeën hebben waar de wereld ook echt behoefte aan heeft. Het is mijn passie om aan zoveel mogelijk mensen te leren hoe je een ontvangststation wordt voor synchroniciteit, voor de boodschappen van het Universum, zodat je leven makkelijker, simpeler en vooral plezieriger wordt!

Ook interessant om te lezen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Dit is een verplicht veld
Dit is een verplicht veld
Geef een geldig e-mailadres op.